Fleksografia

Fleksografia czy druk fleksograficzny jest metodą należącą do druku wypukłego. Oznacza to, że powierzchnie drukujące znajdują się powyżej miejsc niedrukujących. Jest to metoda druku pochodząca z końca 19 wieku. Należy jednak zauważyć, że ówczesna metoda była prymitywnym prekursorem współczesnej techniki zadruku. Podobieństwa są ograniczone, wtedy to bowiem była technika druku gumowego.

Fleksografia działa na zasadzie zestawienia wielu cylindrów. Cylindra nanoszącego farbę, cylindra aniloxowego, formowego i dociskowego. Cylinder nakładający (farbowy) pobiera farbę z pojemników, nanosi ją na cylinder anilixowy z małymi zagłębieniami. Cylindry te najczęściej są wykonane z metalu lub ceramiczne. Ceramiczne wałki rastrowe mają wyraźną przewagę w żywotności, aż czterdziestokrotną. Otwory są w cylindrze grawerowane diamentowym grotem a niekiedy laserowo.

Podczas przenoszenia farby z cylindra farbowego na rastrowy, farba przemieszcza się do zagłębień a następnie na cylinder formowy, na którego powierzchni umieszczona jest forma drukowa. Ta właśnie elastyczna forma drukowa jest charakterystyczna dla tej metody drukowania. Jest ona wyrabiana z fotopolimeru, czasami z gumy. Wcześniej używano do jej produkcji kauczuk.

Do cylindra formowego jest forma drukowa przymocowana za pomocą dwustronnej taśmy klejącej lub za pomocą nawleczenia.

Ostatnim w systemie jest cylinder dociskowy, który wytwarza odpowiedni nacisk do odciśnięcia obrazu na podłoże drukowe, umieszczone pomiędzy cylindrami dociskowym a formowym.

Fleksografia w ostatnich latach umocniła swoją pozycję wśród technik drukarskich. Wynika to głównie ze względu na jej zaletę - szeroki zakres możliwych podłoży drukowych. Zdecydowanie to nie tylko papier, ale także różnorodne tworzywa sztuczne, folie i opakowania z materiałów syntetycznych. Istnieje nawet możliwość zadrukowania materiałów o nierównej powierzchni. W dobie współczesnej - powszechnych zastosowań tworzyw sztucznych - możliwość zadruku na nich jest olbrzymią zaletą tej metody. Fleksografia jednakże ma nie tylko zalety, ale również wady. Tą najwyraźniejszą jest możliwość zniekształcenia obrazów wynikająca z miękkiej formy drukowej. Obecnie wada ta jest eliminowana różnorodnymi metodami, ale faktem jest, że może występować.

Jak wspomniano powyżej, jednym z powodów, dla których rośnie popularność fleksografii, jest jej wszechstronność. Do tej własności muszą być dostosowane i maszyny fleksograficzne. Może sie to odbywać na dwa sposoby poprzez ułożenie linearne, w której poszczególne elementy znajdują się w szeregu za sobą, podobnie jak u maszyn offsetowych. Drugą możliwością jest umieszczenie cylindrów wokół tzw. centralnego cylindra dociskowego. Bardziej rozpowszechniony jest pierwszy z wariantów z urządzeniami w szeregu.

Maszyny flekso są najczęściej zaprojektowane dla opcji drukowania "z roli na rolę". Z jednej strony znajduje się rola materiału (podłoża) zadrukowywanego. Przechodzi ona przez proces drukowania maszyny i z drugiej strony jest ponownie zwijana w zwój. Można jednak przygotować maszynę z nożem na końcu procesu, który tnie wydrukowany materiał na poszczególne arkusze.

Co ciekawe do maszyn fleksograficznych można doinstalować jednostki/wieże drukujące w innych technologiach. Można połączyć na przykład metodę druku flekso z druku wklęsłym, za pomocą którego możliwe jest nanoszenie powłok ochronnych. Czasami łączy się technikę flekso z metodą sitodruku. Może być zastosowana w odniesieniu do miejsc, w których wymagana jest gruba warstwa farby albo kolory metaliczne.

Specjalnym komponentem maszyn fleksograficznych są przystawki do de- i relaminacji. Są to elementy stosowane w drukowaniu na materiałach samoprzylepnych. Samoprzylepny materiał jest w procesie druku oddzielony od nośnika silikonowego. Następnie drukuje się na warstwie kleju i łączy ponownie dwie części razem. Technika ta jest stosowana, gdy jest wymagany nadruk na wewnętrznej stronie etykiety pokrytej klejem.